કહે છે કે
“પગ મારા
ફૂલની પાંખડી નથી
ગુલાબી એ કોમળ નથી”
ખરે જ, મને એવી કશી ખબર નથી.
કઠીન રસ્તે
ડગ્યા વગર
થાક્યા વગર
પોતાની કેડી ચાતરીને ચાલનારા
મક્ક્મ તો એ એવાં!!!
”આંખ મારી નીલી નથી
સમુદ્ર શી ગહરી નથી
મીન શી કમનીય નથી”
અરે રહો! મને એવી કશી ખબર નથી.
સ્વાભિમાનથી ચમકતી એ,
બુધ્ધિ-પ્રજ્ઞાએ આંજેલી,
માપ્યા કરે આખું જગત,
શરમ કેવી?
ઝુક્યા વગર-
અન્યાય પર તો ત્રાટકે એવી-
”રંગ મારો ગુલાબી નથી
સંગેમરમર શો ચમકતો નથી
શરમને શેરડે રંગાયેલ નથી”
શું કહો? મને એવી કશી જરૂર નથી
કાર્યરત શા મારા દિન
પરસેવાની મ્હેંકથી તો સુગંધાતો એ
સખત મહેનતને તડકે સૂકવેલો
એ તો પાકો-
”શરીર મારું
નમણું નથી
લજામણી નથી
વસ્ત્રાલંકારોથી સુશોભિત નથી”
સ્વનિર્મિત વ્યક્તિત્વની આભાએ સીંચાયેલું
આત્મવિશ્વાસે રંગાયેલું
સ્વભાન, સ્વમાનથી સોહાવેલું
ધનુષ્યની પણછ જેવું
દ્રઢ એ તો એવું-!!
હવે કહો!
અરે! સ્ત્રી હોવાનો તો ગર્વ મને-
( એષા )
સરસ !
સરસ !