આ તો સાલ્લુ, સાવ કેવું ? એક આભ નીચે રહેવાનું, ‘ને જીવવાનું,
‘ને આભમાં કંઈ કેટલાંય બાકોરાં, તેમાં ધોળે દિવસે તારા દેખાય,
આમ તો, બારે માસ કોરુંધાકોડ હોય, રાત્રે સૂર્યા સ્વપ્ન પરી બનીને ઊતરે,
વરસે તો અનરાધાર, નહીં તો માવઠું, ઝુરાપો ચૂવ્યા કરે દિન રાત, બસ નિરંતર.
.
આ તો સાલ્લુ, સાવ કેવું ? હાથમાં હાથ પકડીને ચાલવાનું,
’ને બસ ચાલ્યા જ કરવાનું, ભલે ને રસ્તા જુદા જુદા.
આમ તો, મંઝિલે નહીં તો, અંતે મસાણે પહોંચવાનું તો સાથ સાથે.
રાહ જુએ તારી વળાંક વળાંકે, ઝુરાપો પોરો ખાય, બસ નિરંતર.
.
આ તો સાલ્લુ, સાવ કેવું ? આંખોમાં આંખો પરોવીને, બેસી રહેવાનું,
’ને બસ જોયા કરવાનાં શમણાં, ‘ને આ શમણાં તો પાછાં નરી ભ્રમણા.
આમ તો આ આંખોમાં બેતાળાં, મોતિયો ને ઉપરથી પાછી આ ઝામર
તેના પર પથરાયેલો ઝાકળભીનો ઝુરાપો લૂછ્યા કરવાનો, બસ, નિરંતર.
.
( ઉપેન્દ્ર ત્રિવેદી )