સવારની
ટચલી આંગળી ઝાલી
પા પા પગલી માંડતો
તડકો,
થોડું થોભી જાય છે….
હવા પર
સવાર થઈને
ઢોળાયે જતાં
પંખીઓના મીઠડા ટહૂકા
એને સ્નેહથી
ચૂમી લે છે…
ત્યારે-
ગાલ પર
શરમના શેરડા સાથે
કેસૂડાંની ડાળી
આડું જોઈ જાય છે
અને એ સાથે જ
સ્તબ્ધ વાતાવરણમાં
અચાનક
વસંતના પડઘા
ગાજી ઉઠે છે…
– અહીં રોજ
એક રાત્રિ
પાછલા પહોરે
ઝાકળ થઈને
વેરાઈ જાય છે….
હળવે….હળવે….
.
(જયંત દેસાઈ)