ઝંખના – પલ્લવી શાહ

.

પ્રિય, જ્યારે તું બોલે છે અને હું સાંભળ્યા કરું છું ત્યારે કદાચ તને એમ લાગતું હશે કે આ સામો જવાબ કેમ નથી મળતો ? મારા ઝરણાના સંગીતને, પક્ષીઓના કલરવને વીજળીના ચમકારને, વાદળાંના ગડગડાટને, વરસતા મેહુલાને, સમુદ્રના મોજાઓનાં મંથનને, ઋતુઓના બદલાવને, દરેક સંગીતને, અવાજને જાણે જોઈ રહી છે કાં તો એને સંભળાતું નથી, કાં તો એને સમજણ પડતી નથી, પણ એવું નથી દોસ્ત, હું આ બધું સાંભળી, જોઈ, એને હૃદયમાં સમાવવાની મથામણમાં પ્રતિસાદ આપવાનું જ ભૂલી જા ઉં છું. આટલાં ખોબલા જેટલા હૃદયમાં વિશાળ મંથનને સમાવવું કાંઈ સહેલું છે ? વસંતના આગમનની રાહ જોઈ થાકેલા પંખી, પશુ, ઝાડ, પાન જ્યારે તેનું આગમન થાય ત્યારે કેવાં મોરી ઊઠે છે ? વાદળાનો ગડગડાટ સાંભળી મોર, ચાતક વગેરે ભીની માટીની મહેંકથી મહેકી ઊઠે છે. તેમ એક વખત ધરતીનું આ મહાન કાવ્ય મારામાં સમાવી હું ખુદ એક કાવ્ય બની જઈશ. માટે તું પણ રાહ જો અને મને તારો હૂંફાળો સાથ આપ કે તારી ઈચ્છાઓ હું પૂરી કરી શકું.

.

.

સવારના જ્યારે પક્ષીઓ તારા નામના પ્રભાતિયાં ગાઈને મારી આંખો પરથી નિંદરનો ભાર હળવો કરે છે ત્યારે હું મારી બારીએ આવું છું અને સૂર્યના પ્રથમ કિરણ જેવા પક્ષીઓનાં ગાનને મારા હૃદયમાં સમાવું છું. આંખો બંધ કરી હું પણ પક્ષી બની જાઉં છું અને એની સાથે સાથે તારા પ્રભાતિયાં ગાવા લાગું છું. પંખીની સાથે હું પણ પાંખો ફફડાવીને ઊડીને હું તારી પાસે આવું છું. આપણે બન્ને ખૂબ વાતો કરીએ છીએ અને હું પાછી મારી બારીએ આવીને આંખો ખોલું છું ને આ સમગ્ર વિશ્વ મને સ્વર્ગ જેવું લાગે છે ને હવે હું મારા ગાનથી આ વિશ્વને ભરી દેવા માંગુ છું.

.

( પલ્લવી શાહ )

Share this

One reply

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.