હું જાગું છું અને દિવસને આવકારું છું

અને સહજપણે દઈ દઉં છું સ્મિતનું ફૂલ.

એ પણ મને આપે છે પંખીનો એક ટહુકો

અને પળેપળમાં વહી રહે છે ભમરાનું ગુંજન.

 .

સવારના આ માહોલમાં હવા નજાકતથી મને

સ્પર્શે છે અંગે અંગે અને મને ફૂટે છે

રોમાંચની અધખીલી કળીઓ જે થોડીક ક્ષણોમાં

મારી આસપાસ એક મધુમય વાતાવરણ થઈને મ્હેકી ઊઠે છે.

 .

હું પણ બ્હેકી ઊઠું છું સવારથી તે રાત સુધી.

ક્યાંય કશો ભાર ભાર નથી, થાક નથી કે કોઈ કંટાળો.

દિવસની ગતિમાં જ ‘ઠુમક ચલત રામચંદ્ર બાજત પૈજંનિયાં’નો

મંદ મધુર ધ્વનિ હોય પછી કોલાહલની તો છાયા પણ ક્યાંથી ?

.

મને હંમેશા એમ લાગે છે કે હું કોઈ દ્રાક્ષ-મંડપમાં

મારી સાંજ સાથે સંવનન કરતો રાતરાણી સાથે સૂઈ જાઉં છું.

 .

( સુરેશ દલાલ )