.
ન આદિ અંત જેની વાત એ માંડીને બેઠો છું,
સમયના ફીંડલાને ખૂંટીએ ટાંગીને બેઠો છું.
.
ન ઝંઝાવાતનો છે ડર, ડરાવે શું હવે આંધી,
દીવાની વાટને બે હાથથી ઢાંકીને બેઠો છું.
.
દિશાઓને ગજવવાના થવાના ચૂર સપનાઓ,
વહી વંચા ! હું મારા ભાગ્યને વાંચીને બેઠો છું.
.
હવે નહિ ઘૂઘવે મોજાં, હવે સંભળાય નહિ ગર્જન,
ઈલમથી સાત સાગરની નજર બાંધીને બેઠો છું.
.
ઘૃણાઓના પડ્યા હેવા અને બંધાણ જખમોનું,
જનોઈ વાઢ કાતિલ ઘાવ હું સાંખીને બેઠો છું.
.
રજતનો પાસ લાગ્યો કેશને ‘બેજાન’ ઉતાવળ કર,
પ્રતીક્ષા આંખમાં શબરીની જો આંજીને બેઠો છું.
.
( બેજાન બહાદરપુરી )
સરસ
સરસ
ખૂબજ સુંદર !
ખૂબજ સુંદર !