મારી અંદર ક્યાંક – કોઈક ખૂણે

આજે પણ એક ભીની રાત જીવે છે.

એકાંતમાં – લપાઈ – છુપાઈને

એની સુંવાળપને અડકું,

ત્યારે

સાપની ચામડીને અડક્યા જેવો

ભયનો ધ્રાસકો પડે છે.

 .

એની તેજાબી ભીનાશની છાલક

મારી આંખમાં ન ઊડે,

એનો ડર

મને સતત સતાવે છે…

 .

રેતીના નગરમાં

વગર સિંચ્યે

સંવેદનાઓની વેલ વધતી જ જાય છે

પણ હવે, જડમૂળથી ઉખાડીને ફેંકી દેવી

છે,

એ રાતને….

 .

મૃગજળના કુંજાને

હું – તમે કે બીજું કોઈ પણ,

ક્યાં લગી સાચવે ?

 .

( કાજલ ઓઝા વૈદ્ય )