એક મુઠ્ઠી છલના લઈને
તૂટ્યાં-ફૂટ્યાં સપનાં લઈને
સંબંધોના સરવૈયામાં શૂન્ય શૂન્યના ઢગલા લઈને….
કહે, હવે ક્યાં જાવું….?
.
વાતોના કોરા વરસાદે નથી હવે ભીંજાવું
મારે આંસુમાં નથી નહાવું…..
.
તારી મારી હથેળીમાં લખી હતી જે ખાલી વાતો….
ભૂત – ભૂતાવળ થઈને પજવે
હવે બધી એ ઠાલી વાતો-
આસપાસ વીંટળાતી સાપણ થઈને બધી મારી રાતો-
રાતોના એ ડંખને જાણે કદી નથી રૂઝાવું….
હું કોને ઘાવ બતાવું
મારે આંસુમાં નથી નહાવું……
.
હશે, હવે એ સપનાં તૂટ્યાં
સબંધોના આયખાં ખૂટ્યાં
ગુંગળાયેલા ડૂસ્કાં છૂટ્યાં
બાંધી રાખ્યાં વરસો સુધી
એકપળમાં તીર વછૂટ્યાં
ઘટનાઓના સંદર્ભોથી ક્યાં લગી વીંધાવું
મારે નથી હવે બંધાવું….
વાતોના કોરા વરસાદે નથી હવે ભીંજાવું !
.
( કાજલ ઓઝા વૈદ્ય )