તે રાત – ઈન્દિરા સંત

હોસ્પિટલની તે રાત…

પેસેજના થાંભલાએ તાણી રાખેલો તે ભયાનક અંધકાર.

બારણામાંથી આવનારાં ભયભીત પ્રકાશકિરણોમાં

માંડ-માંડ ઊભું રહેલું તે ઝાડ.

 .

અંદર ચાલેલી  નર્સોની દોડધામ.

ડોક્ટરોનો દબાયેલો જડ અવાજ.

ઓજારોનો આવજ, બરફ તોડવાનો અવાજ.

હલનારા પડછાયાઓનો અવાજ.

અંદરથી આ બધું આવે છે.

કાળજું અંદર મૂકીને બહાર કઠેડાને કાંઠે ઊભી છું.

હું થઈ જાઉં છું એક સૂક્ષ્મ સોય

બરફમાં રોપેલી…બધિર રસ શોષી લેનારી.

 .

સામેનાં વૃક્ષોમાંથી રસવાહિનીનો ધો-ધો પ્રવાહ.

ઝાડની પાછળ ચાંદનીની ગતિનો ઢળતો સ્પર્શ.

તાણેલા અંધકારમાંથી પડછાયાની ચૂપચાપ ગતિ.

સામેથી આ બધું આવે છે. અનુભવું છું.

કઠેડા પર ઘટ્ટ રોપેલા મારા હાથ

પહોંચ્યા છે કઠેડાના ઝાડના મૂળને.

અને પગલાં ભીંજાય છે પાતાળગંગાના મૃત્યુધરામાં.

 .

કોઈ હળવેથી ખભા પર હાથ મૂકે છે…

ભાષા કળ્યા પહેલાં જ હું હોઉં છું તો પણ

નથી જેવી થઈ જાઉં છું.

 .

( ઈન્દિરા સંત, અનુ. સુરેશ દલાલ )

 .

મૂળ કૃતિ : મરાઠી

Share this

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.