સવાયા શબ્દનો સ્વસ્તિક કરીને મૌન થઈ જાઉં
મને આવડતા બે ટહુકા ધરીને મૌન થઈ જાઉં
.
બધે અંધારપટ છે લાગણીનો જાણું છું, તો પણ
હું કોઈ આગિયા શો સંચરીને મૌન થઈ જાઉં
.
નથી ઊંચકી શકાતો ભાર ભાવુકતાનો ભાષાથી
નજરથી વાત કરું, તુર્ત જ કરીને મૌન થઈ જાઉં
.
અવાજો પર્ણને નહિ, બસ પવનને હોય છે અહીંયા
સતત થાતું મને : હું પણ ખરીને મૌન થઈ જાઉં
.
ઘણીયે વાત બાકી છે, જરા શી રાત બાકી છે
અધૂરી વાત પાછી આદરીને મૌન થઈ જાઉં
.
ઉઘાડ્યા હોઠ એને ના સમય ઝાઝો થયો તોયે
હવે લાગ્યા કરે છે કે ફરીને મૌન થઈ જાઉં
.
( પ્રણવ પંડ્યા )