પવન હિલોળે
હળવેકથી
પરોઢે
મારી બારી ખોલી
ને ઢળતી રાતથી
રાહ જોઈને બેઠેલ
ઝાકળ ભીની મોગરાની
એક ડાળ
કોડભરી કન્યાસમી
બારીએથી પ્રવેશતી
મને વળગી પડી.
એટલે મારાથી તેને પૂછાય જવાયું.
‘અરે ! રાત આખીમાં
તે’ આભના કેટલા તારા ગણી નાખ્યા ?’
અને તે,
હોઠોમાં મલકાતી બોલી,
‘જો કોઈએ,
ગઈ રાતને
બસ સ્હેજ લંબાવી દીધી હોત તો ?
મેં ક્ષિતિજમાં બધા તારાને ગણી નાખ્યા હોત !
.
( પ્રીતમ લખલાણી )