અમે ગોપીઓ એકબીજાનું ભૂલી ગયાં રે નામ !
શ્યામ સિધાવ્યા, ઉદ્ધવજી !
તે દહાડાથી છે ગોકુળ આખ્ખું વદન વિનાનું ગામ !
.
‘નથી જવું જલ જમુના’ કરતાં, સૂરજ આવે માથે;
તરફડતાં, તરસ્યાં પક્ષીગણ ચકરાવ્યાં છે સાથે !
દંતકથાની શાપિત પૂતળી જેમ જડાયાં દ્વારે;
કૃષ્ણ નથી, તો કોણ મંત્રપૂત જલ છાંતીને તારે ?
કાલીંદીનો તટ બન્યો છે નાગણિયુંનું ધામ !
શ્યામ સિધાવ્યા, ઉદ્ધવજી !
તે દહાડાથી છે ગોકુળ આખ્ખું વદન વિનાનું ગામ !
.
ના ઘોળાવ્યાં વસંતના મઘમઘતાં ફૂલ નાવણમાં;
કોરાંકટ રહી ગયાં અમે તો ફાટફાટ ફાગણમાં !
મોર-બપૈયા-ચાતક પણ ચોમાસે મૂંગાં ઊભે;
ભીની કળી ચંબેલીની ગાલે કંટક શી ચૂભે !
સ્તબ્ધ જીવ, નિશ્વાસો, ખુલ્લી પાંપણ આઠે યામ !
અમે ગોપીઓ એકબીજાનું ભૂલી ગયાં રે નામ !
શ્યામ સિધાવ્યા, ઉદ્ધવજી !
તે દહાડાથી છે ગોકુળ આખ્ખું વદન વિનાનું ગામ !
.
( વીરુ પુરોહિત )