જુઓ,
સમયની સાંઢણીઓ
શણગાર સજીને આવી.
જુઓ સમયની સાંઢણીઓ પર
સવાર થઈને આવી ગઈ વિદાય-
અમે સ્મરણના પડછાયા પહેરીને
જઈશું.
આ કોઈ સ્વજનના અંતર જેવું અકળ
અને આ સાવ અજાણ્યા અક્ષય જેવું
આછું આછું ઉકલે એવું મૌન
અમારા મારગ વચ્ચે આવીને ઊભું છે !
એમાં ઉઘડે છે આ
અનંતની યાત્રાનો સૂનો પંથ
અને કંઈ કેટલાંય યાત્રીનો મૂંગો પદરવ…
આ શ્વાસ ક્યારના સજીધજીને
થનગનતા ઊભા
અને સમયની સાંઢણીઓ પર
સજીધજીને આવી ગઈ વિદાય.
સ્વજન હે !
બોલ્યું ચાલ્યું માફ !
આવજો.
ફરી મળીશું અહિંયા-
અહીંયાં, આંસુના બે ટીપાં વચ્ચે
ભીનો ભીનો મળી જશે અવકાશ…
ક્યાંક…ક્યારેક !
( માધવ રામાનુજ )