હાથમાં કાગળ ધરે એ તું જ છે,
અક્ષરો થઈ અવતરે એ તું જ છે.
સાવ ભૂંસે છે ભુલાવી દઈ બધું,
એ પછીથી સાંભરે એ તું જ છે.
સાતમા પાતાળનું તળ તાગવા,
છેક ઊંડે ઊતરે એ તું જ છે.
સાવ સૂના હાડમાં આઠે પ્રહર,
શ્વાસરૂપે સંચરે એ તું જ છે.
ડૂબતાંને તારવા મઝધારમાં,
એક તરણું થઈ તરે એ તું જ છે.
લોક ઊભા છે ઉગામી પથ્થરો,
માત્ર ફૂલો પાથરે એ તું જ છે.
બાથ આખા વિશ્વને ભરવા સતત,
વ્હાલ થઈને વિસ્તરે એ તું જ છે.
( નીતિન વડગામા )