૧.
ચાર દીવાલોએ
ઊભો કરેલો
આભ જેટલો ઊંચો અવકાશ-
હું અને મારી વચમાં.
એક જરા બારી ખૂલી,
અને ઊતરી આવ્યું
આખું’ય આભ-
કેટકેટલાં સંવાદ લઈને…!

૨.
મારી આસપાસ ઠેર-ઠેર પડેલા
નિરાશા,
નિષ્ફળતા,
અવગણનાના ઢગલાઓમાંથી
કેટલીક ઉપયોગી સામગ્રી એકઠી કરી
કૂકર ચડાવી દીધું છે-
ગેસ પર.
હવે, હું રાહ જોયા કરું છું-
સીટી વાગવાની…!

૩.
મારી આંખોમાં
ભરાઈ આવેલાં ખાબોચિયાંને-
આવીને
ઘટ-ઘટ…પી ગયું;
“તારું સ્મરણ”…!

૪.
આનાથી ઊંચે
હવે, ઊડવું’ય કેટલે ?
આવી તો ગઈ છું-
તારી આંખો સુધી…!

( રાધિકા પટેલ )