બની જઉં હું
તારા માટે તારું દર્પણ, મારા માટે મારું.
તું જુએ ત્યારે તને આવકાર મળે,
હું જોઉં ત્યારે મને
આમ રહું ચૂપ, નિર્ભાર….
અ અપેક્ષા, ન અભિપ્રાય
ન કોઈ તિરાડ છાતી પર
સદાના પોતપોતાના સંઘર્ષની-
જેમાં હોઈએ છીએ તું ને હું
રાતદિવસ રત, સતત
ભલે લડે તું યુદ્ધો તારાં
મારે પણ હોય છે મારાં.
તું મારામાં ઝાંકે-ન-ઝાંકે
સમાવવા ને પી લેવાં મારે મારાં અજવાળાં
બની જાઉં હું દર્પણ
તારા માટે મારું, મારા માટે મારું.
પણ બહાર કદી જો મળું-
મળું તો ઝાડ થઈને મળું
તું આવે તો છાંયો આપું
હું આવું તો ફૂલ
ગમન-આગમન, કદર-ઉપેક્ષા
બધું સદા અનુકૂળ
રહું ઊભી મારાં જ મૂળ પર
ને આભ તરફ હું વધુ
વિસ્તરું, વિકસું સાવ અકારણ
અમથું અમથું ડોલું
કોલાહલના દરિયા વચ્ચે રચું
નાનો લીલો ટાપુ
જેના પર હો ઝાડ, ઝાડમાં દર્પણ,
તેમાં જવું આવવું રહે ચાલતું
મારું, ક્યારેક તારું.
( સોનલ પરીખ )