મારા જેવી એકા’દિ પણ ત્યાં લીલીછમ વાત જ ક્યાં છે ?
પથ્થર તોડીને ઉગવાની એનામાં તાકાત જ ક્યાં છે ?
એવો દાવો છે જ નહીં કે મધદરિયે ભૂલા ના પડીએ,
પણ અમને અજમાવી જુએ એવો ઝંઝાવાત જ ક્યાં છે ?
ઊગવાનું અહીં છે જ નહીં તો આથમવાની વાત જ કેવી ?
મારી છે પોતાની દુનિયા એમાં દિવસ રાત જ ક્યાં છે ?
તું દેખાડે છે જે વસ્તુ એ જ ખરું આકાશ હોય તો,
સૂરજ, ચાંદો, વાદળ, પંખી, તારાઓની ભાત જ ક્યાં છે ?
કોણ પૂછે છે અહીં પાયાને ? બધા ટોચ પાછળ ભાગે છે
મૂળ મૂકી નિરાંતે ઊગે ઉઘડે એવી જાત જ ક્યાં છે ?
ઉપરછલ્લા ઘા જીલી જીલીને હું કંટાળી ગ્યો છું
એક ઝાટકે જાય સોંસરો એવો અહીં આઘાત જ ક્યાં છે ?
( કૃષ્ણ દવે )