કાફલો ઊપડવાની તૈયારી હતી,
આખું આકાશ સંકેલીને
ઊંટની પીઠે લદાઈ ગયું હતું,
વહેતી નદીને
મશકમાં બંધ કરી દેવાઈ હતી,
ઊંટના પગે બાંધેલી ઘૂઘરીઓ
રણઝણી રહી હતી,
કાફલો થનગની રહ્યો હતો
ક્ષિતિજની લકીરમાં સમાઈ જવા,
સહુની આંખો મંડાઈ હતી
ઊગમણા દેશ તરફ,
સહુના પગ હવે
આ ઊપડ્યા કે ઊપડશે…
પણ, મારા પગ જાણે ગળી ગયા હતા
હૈયેથી સાદ ઊઠતો હતો-
“અરે થોભો, થોભો !
કોઈ જણસ રહી ગઈ છે
આ વેરણછેરણ નિશાનીઓમાં…”
પણ કોઈ સાંભળતું ન હતું
સૌને ઉતાવળ હતી
આગળ ને આગળ જવાની
ને હું રેતના ઢૂંવાઓ વચ્ચે
રેત થઈને વીખરાતા મારા મનના
કણકણને સમેટવા-બાંધવા
મથી રહી હતી…
( ઉષા ઉપાધ્યાય )