વર્ષ પ્રતિ વર્ષ બંધાતી ગાંઠ.
આયુષ્ય સાથે સમયની ગાંઠ છે.
જીવનના વૃક્ષ પર એક ઓર પર્ણ ખીલ્યું,
એક ઓર પુષ્પ મ્હોર્યું.
ગાંઠ હોય તો આવી હોય-લીલીછમ.
ગાંઠ હોય તો આવી હોય-સહજ સુરભિત.
પર્ણ કે પુષ્પ વૃક્ષ સાથે ગંઠાતા નથી.
સમયાવધિ એ ખીલે-સમયાવધિએ ખરી પડે.
ખીલવું ને ખરવું-સાવ સહજ !
આપણી ગ્રંથિઓ આપણને સહજ નથી રહેવા દેતી.
ગ્રંથિઓમાં ગંઠાઈ આપણે વિલસવાનું વિસરી જઈએ છીએ.
વિકસવાનું તો શક્ય જ નથી રહેતું.
ગ્રંથિને જ આપણું ગગન માનીને
એમાં આપણી ઈચ્છા મુજબના તારલા ટાંગીને
રચીએ છીએ નક્ષત્રો.
પહેલા બનાવી લઈએ છીએ
આપણી પસંદનું મેઘધનુષ,
ને પછી શોધતા ફરીએ છીએ અષાઢી આકાશ !
( તુષાર શુક્લ )