એ મારી સામે આવે તો;
પ્રથમ તો,
એનો કાખલો પકડી,
પેટ પર જોરથી એક લાત મારી
નીચે પાડી દઉં…!
પછી, એની છાતી પર ચડી-
એના ગાલ પર થપાટો માર્યા જ કરું…માર્યા જ કરું…
લોહીની ટશરો ના ફૂટે ત્યાં સુધી…!
હાથ-પગ કાપીને નીરી દઉં-
ભૂખ્યા વરુને…!
“લબ…લબ…” કરતી એની જીભ તે જ તલવારથી કાપી-
દાટી દઉં પાતાળમાં.
આંખોમાં ખીલા અને કાનમાં સળિયા ખોડી-
નાક પર એક મો…ટ્ટું-
રાંઢવું બાંધી દઉં.
છેલ્લે
એની ચામડી પર અગણિત ડામ દઈ,
એનું કાળજું કાઢી નાખી દઉં-
ભઠ્ઠીમાં.
પણ…
પણ…
“પીડા”
સાલ્લી… બહાર નીકળે તો-ને ?
( રાધિકા પટેલ )