વાયડા અક્ષર ને કાચા આંકડા આવડું મીંડું પચાવી જાઉં છું

ચોપડી ને ચોપડા પાધર થયા, શબ્દનું ઘર હલબલાવી જાઉં છું

.

બારણે તાળું તમે ચીતરી દીધું કાળજે પકવેલ પાકા રંગથી

બાર વર્ષે ઘેર આવું ને તમે ખોઈ બેઠાં છો એ ચાવી, જાઉં છું

.

હું વસંતોના ભરોસે આ ક્ષણે ખૂબ ખોદું છું સ્વયંને ખંતથી

તે પછી ખુદને સમેટી બીજમાં આપના કૂંડામાં વાવી જાઉં છું

.

દશ દિશાઓ હોય જેનો દેશ તે, હોકાયંત્રો શું કરે આ પક્ષીઓ

જ્યાં મૂકું જ્યારે મૂકું હું આંગળી, ધ્રુવનો તારો બતાવી જાઉં છું

.

એક ચપટી સતના નામે, યાદ કર, નાકની દાંડીએ ચાલ્યું’તું કોઈ

આ સબૂરીની ક્ષણે, સાબરમતી, હું તને દર્પણ બનાવી જાઉં છું

.

કોઈને હું ઓળખું ના પાળખું, લેશ ઓળખતું નથી કોઈ મને

આજ હું સરિયામ મક્તામાં અહીં નામ મારું આમ ચાવી જાઉં છું

.

( હરીશ મીનાશ્રુ )

માત્ર મનમાં જ ધારવા મળશે

દ્વાર ખોલ્યાં પછી હવા મળશે

 .

કાચબા હોય છે બધ્ધે આગળ

થાવ સસલું તો ઊંઘવા મળશે

 .

ચાલવાની ભલે નથી ફાવટ

દોરડે રોજ દોડવા મળશે

 .

ફિરકી હાથમાં તમે રાખી

ને’ કહ્યું જાવ ઊડવા મળશે

 .

હોય થાપા ઘણી દીવાલો પર

ને’ ઘણી ભીંત વિધવા મળશે

 .

જોઈ વિમાનને ‘શીતલ’ થા તું

હાશ ! પાછા વતન જવા મળશે.

 .

( શીતલ જોશી )

પ્રારબ્ધના ફાંસલામાં કે હતાશામાં સપડાશો નહીં,

વ્યથા અને કદરૂપાપણાથી દબાઈ-કચડાઈ ન જશો,

કારણ કે બધાંની પાછળ રહી છે વિશ્વની અપરિમિતતા,

દરેક ક્રિયાની વિઅપરીતક્રિયાનું નિર્વિવાદ સૌંદર્ય ને સંપૂર્ણતા,

આરંભમાં આરંભાયેલા અંતની અપરિહાર્યતા,

અંતથી આરંભાયેલા આરંભની અપરિહાર્યતા.

અનેકની વુપુલતામાંથી જન્મી છે અંતિમ એકતા.

અંતર્ગત એકતામાંથી જન્મ્યા છે લાખો, કરોડો,અબજો, અનેકાનેક.

કોઈ એક નથી અને છતાં બધાં એક છે.

હતાશાથી ફાંસલામાં સપડાશો નહીં,

કારણ કે કદાચ હતાશામાંથી કેટલીયે નવી વસંત જન્મશે.

 .

( માર્જોરી પાઈઝર, અનુ. જયા મહેતા )