એ જ માળા, એ જ મણકા, એ જ ભણવાનું હતું,
અર્થ એથી નવ સર્યો, ભલે ને ભણવાનું હતું!

દુ:ખ છે કે દાખલો ખોટો પડી ઊભો રહ્યો,
રીત એની એ જ, કારણ ભૂલ પડવાનું હતું.

એક પછી એક અવઢવે પૂરું થવા દીધું નહીં,
જે હૃદયના ભાવથી, એક મંદિર ચણવાનું હતું!

જ્યાં પ્રેમ છે ત્યાં સર્વ વાતનો સાર પણ આવી ગયો,
પ્રેમમાં હંમેશ ચઢવાનું ને પડવાનું હતું.

આ લોહીના સંબંધમાં આખર શું ખોવાનું હતું ?
હું મને પૂછતો રહયો ને દિલને બળવાનું હતું!

હું ધારતો’તો હાસ્યથી નિષ્પન્ન કશું થૈ જાય તો,
પણ સિકલ બોલી ઊઠી કે ખૂબ રડવાનું હતું!

( પ્રફુલ્લ પંડ્યા )

વેઠ્યો છે સદા ભાગ્યના અંધારનો બકવાસ,
સાંભળતા રહ્યા કૈં મદદગારનો બકવાસ.

સમજી ન શકી છત કે શું કહેવું હતું એને,
વરસાદે કર્યો આજ ગજા બહારનો બકવાસ.

એમાંથી જીવન-મંત્ર મળી જાય છે ક્યારેક,
બેકાર ન સમજો કોઈ બેકારનો બકવાસ.

એ મંચ ઉપર હોય કે એ મંચની નીચે,
બેમાંથી હતો ક્યાંક કલાકારનો બકવાસ.

ગભરાટ હતો સહેજ મને એનાં વિશેના,
પણ એને ગમ્યો સ્પર્શના ધબકારનો બકવાસ.

( ભાવેશ ભટ્ટ )

પીઠ પાછળ ઘા થશે નો’તી ખબર,
આટલી વ્હા વ્હા થશે નો’તી ખબર.

જેમણે મારી સમસ્યાઓ ગણી,
એક બે બાવા થશે નો’તી ખબર.

એકના અડધા થયા જોયું અમે,
છેવટે પા પા થશે નો’તી ખબર.

ખાનગી રાખી શક્યા ના આપણે,
વાતના વાજા થશે નો’તી ખબર.

હુલ્લડોની વાત જેવી નીકળી,
પથ્થરો તાજા થશે નો’તી ખબર.

‘બેફિકર’ને કોઈ સમજી ના શક્યું.
ઝેરથી સાજા થશે નો’તી ખબર.

( સુરેશ ઝવેરી )

સાંજ આવી છે આવ, આવી જા,
હું છું એકાકી સાવ, આવી જા.

તારકોએ રચ્યો છે ચંદરવો,
છે અજબ ધૂપ-છાંંવ, આવી જા.

તારી ખાતર છે વૈભવો સઘળા,
છે બધા રખરખાવ, આવી જા.

તું કસોટીના રઢ કરે છે શું ?
કોઈ પણ રીતે તાવ, આવી જા.

કાફલો દૂર ગયો છે નીકળી,
આ છે અ6તિમ પદાવ, આવી જા.

આમ તો મીરે-કારવાં છું મગર,
બસ છે તારો અભાવ, આવી જા.

( રશીદ મીર )

દરરોજ મળે છે મને સળિયાનું કુરિયર,
મોકલ કદી પીંછાનું કે ટહુકાનું કુરિયર!

જ્યાં માંડ નવોઢાએ કર્યું સાફ ઘર આખું,
ત્યાં ક્યાંકથી આવ્યું જૂનાં ડાઘાનું કુરિયર!

એ ચીજ તમારી હતી ને મોકલી તમને!
તો કેમ તમે ફાડ્યું પ્રતીક્ષાનું કુરિયર!

ભરપાઈ નથી થઈ શકી મારાથી એ ક્ષણની,
આવી’તી જે ક્ષણ લઈ કોઈ ચહેરાનું કુરિયર!

આશ્ચર્ય પમાડી દે તું પહોંચીને અચાનક,
મોકલ ન કિનારાને ઈરાદાનું કુરિયર!

શું વાત છે દીકરીનો થયો આજ જનમ ત્યાં!
નાસ્તિકના ઘરે પહોંચ્યું છે શ્રદ્ધાનું કુરિયર!

( ભાવેશ ભટ્ટ )

સઘળા પ્રશ્નો, સઘળા ઉત્તર ગુજરી જાય,
મારી સાથે મારો ઈશ્વર ગુજરી જાય.

ધ્યાન ન આપું એની અદ્ધર વાતો પર,
એ વાતો અદ્ધર ને અદ્ધર ગુજરી જાય.

બહારથી એ લાગે છે કબ્રસ્તાન સમા,
જે લોકો અંદર ને અંદર ગુજરી જાય.

તેથી તો ઈતિહાસ નથી ગમતો અમને,
રાજાઓ જીવે ને લશ્કર ગુજરી જાય.

જીવનનું વસ્તર અધવચ્ચે ફાટી જાય,
જ્યારે ધબકારાનો વણકર ગુજરી જાય.

( કિરણસિંહ ચૌહાણ )

એક એકલતા મને તારા સુધી લઈ જાય છે,
પણ પછી હું એકલો પાછો ફરી શકતો નથી.

તું કહે તો યાર સાતે સાગરો ખેડી શકું,
માત્ર તારી આંખમાં સહેજે તરી શકતો નથી.

કાળના ખાલીપણાનો પણ પુરાવો એ જ કે-
કોઈના અવકાશને ક્યારેય ભરી શકતો નથી.

તું જશે તો આ જગત જાણી જશે તારા વગર,
હું જીવી શકતો નથી ને હું મરી શકતો નથી.

સ્વપ્ન છું કે અશ્રુ છું બસ આ દ્વિધાને કારણે,
બોજ છું પાંપણ ઉપર, તો પણ સરી શકતો નથી.

( કુમાર જૈમિની શાસ્ત્રી )

ગોકુળમાં ઝૂરતી રાધા ને
મીરાં થઈ છે દીવાની મેવાડમાં,
મથુરામાં માધવને પૂછો કે કેટલાં
શમણાં છે પાંપણની આડમાં ?

રાધાનાં શમણાં થઈ જાયે સાકાર
પછી મીરાંની ભક્તિનું શું ?
મીરાં ધારોકે કરે વૈતરણી પાર
તો રાણાની આસક્તિનું શું ?

ક્યારેક આંગળીએ ઊંચકો ગોવર્ધન
ક્યારેક જઈ બેસો છો પહાડમાં
મથુરામાં માધવને પૂછે કે કેટલાં
શમણાં છે પાંપણની આડમાં ?

ગોધૂલી ટાણે ઝાલર બજે ને
પછી વાંસળીના સૂર રેલાય,
ગોકુળ, મથુરા, વૃન્દાવન, દ્વારકા
બધે તારી જ ફોરમ ફેલાય.

રાધા ને મીરાં તો જીભે ચઢી
સોળ-સહસ્ત્ર ધબકે છે નાડમાં…
મથુરામાં માધવને પૂછે કે કેટલાં
શમણાં છે પાંપણની આડમાં ?

( દિનેશ ડોંગરે )

શબ્દ આવ્યા હોય તારા શ્વાસ લૈ,
આ હવા તારી ફરે સુવાસ લૈ.

પાંપણો ખૂલી રહી અંધારમાં,
ક્યાં ગયા છો આંસુનો અજવાસ લૈ ?

થોડુંક નીચે નમ્યું’તું ડાળ પર,
પંખી તો ઊડી ગયું આકાશ લૈ.

તોય હું મૃગજળ સુધી પહોંચ્યો નહીં-
કેટલા જનમોની જૂની પ્યાસ લૈ.

દાટવાને ક્યાંય મળતી ક્યાં જગા ?
ક્યારનો ઊભો હતો હું લાશ લૈ.

( મનીષ પરમાર )

શીરીં નથી ને ક્યાંય તે ફેરફાર પણ નથી,
સાકી નથી, સુરા નથી, ‘ઈર્શાદ’ પણ નથી.

પંખીની આંખો ખૂલી, આકાશ ના દીઠું,
પાંખોને તે વાતની ફરિયાદ પણ નથી.

આંસુનાં પૂર આવતાં એ નદી નથી,
કોણે કહ્યું કે દેશમાં વરસાદ પણ નથી.

મારા ઘરેથી તારા ઘરે આવતા લગી,
નડતર હતાં કે ન હતાં, યાદ પણ નથી.

હાથે પગે બેડી છે ને શ્વાસ પર સાંકળ,
ફાંસીની સજા છે અને જલ્લાદ પણ નથી.

( ચીનુ મોદી )