હમણાં જ ઊંઘમાંથી ઊઠી,
કામિની વૃક્ષની આડશે, શરમાળ આંખે મુંઝાયેલા ચહેરે
ઈશ્વર આવીને ઊભા,
ઈશ્વર ! હા ઈશ્વર, એમને કઈ રીતે ઓળખ્યા,
એ નથી જાણતી.
ત્યારે હજુ સૂરજ પણ ઊગ્યો નહોતો,
મારા આંગણામાં તડકો ઊતર્યો નહોતો,
અજવાળું નહોતું થયું પણ અજવાળું આવું, આવું કરતું હતું
પરોઢિયાનો દેહ લજ્જાભર્યો,
એવે સમયે ઈશ્વર એકલા જ આવ્યા
મારે દરવાજે
વેરવિખેર વાળ, ચોળાયેલાં કપડાં
કેટલાંય વર્ષોનો થાક, પથરાયેલો આંખો નીચે
જોકે આવી આંખો જોઈને અચાનક
એવું લાગ્યું કે એ દેખાવડા છે
આટલું રૂપ મેં ક્યારેય જોયું નથી.
મારો આવો મુગ્ધભાવ જોઈ
એમણે ચહેરો ઝુકાવી અસ્વસ્થ થઈ,
ઉધરસ ખાવા માંડી,
ઉધરસ ખાતાં ખાતાં જ એ દરવાજા પાસે
નીચે પગથિયાં લગોલગ હળવેકથી બેસી ગયા
ત્યારે પણ સવારનું ધુમ્મસ પૂરેપૂરું વિખરાયું નહોતું
ભીંત લગોલગ ઈશ્વર અને મારી વચ્ચે
વાતચીત શરૂ થઈ
.
એ વાતો ખૂબ ખૂબ ગમતી, મધુર, છતાં ગુપ્ત હતી,
એ બધી વાતો મેં કવિતામાં લખી નથી,
જો લખીશ તો એ મને દગાબાજ માનશે…
.
( મન્દાક્રાન્તા સેન, અનુ. નલિની માડગાંવકર )