ધાર-ધુબાકા અણીઓ અડખે બેઠો છું.

પરબ માંડીને પબની પડખે બેઠો છું

પબમાં આવે છત્તરધારી, ખપ્પરધારી, લખમીજાયા ખુરસીજાયા થઈ રઘવાયા !

હૂંસાતૂંસી, કાનાફૂંસી, ભૂંસા-ભૂંસી, મૂછા-મૂછી એક એકથી હોય સવાયા.

ખદબદતી માખોની વચ્ચે બેઠો છું

આછી-ઝીણી ઝરણી લઈને બેઠો છું ……પરબ માંડીને.

.

મૂકે નસ્તર, ધરતી અસ્તર, ઉપર બખ્તર, ભેટ પ્રમાણે આશિષ દેતી ‘ખાસ’ કથા છે;

સુખવાસી સૌ છાકમછોળે, ઝાકમઝોળે, ચંદન ચોળે જુગ જુગ જૂની વ્યાસ-પ્રથા છે

નથી કોઈની નજર કેમ હું બેઠો છું ?

બાકી તો હું બુટ્ટી લઈને બેઠો છું ……પરબ માંડીને.

.

તત્વ ફત્વની મારામારી, ધરમકરમની ધક્કાબારી નથી વાદના ખૂંટા;

લોક-લ્હેકથી શી હવા, છાંયડો જરી પંજરી, ઠાર્યાં જળ ભર માણસાઈના ઘૂંટા

કેસર લઈને ન્હોર કાપવા બેઠો છું

પ્રેમ-કલ્પનો રોપ ચોપવા બેઠો છું ……પરબ માંડીને.

.

( પ્રતાપસિંહ હ. રાઠોડ ‘સારસ્વત’ )