સવારની

ટચલી આંગળી ઝાલી

પા પા પગલી માંડતો

તડકો,

થોડું થોભી જાય છે….

હવા પર

સવાર થઈને

ઢોળાયે જતાં

પંખીઓના મીઠડા ટહૂકા

એને સ્નેહથી

ચૂમી લે છે…

ત્યારે-

ગાલ પર

શરમના શેરડા સાથે

કેસૂડાંની ડાળી

આડું જોઈ જાય છે

અને એ સાથે જ

સ્તબ્ધ વાતાવરણમાં

અચાનક

વસંતના પડઘા

ગાજી ઉઠે છે…

– અહીં રોજ

એક રાત્રિ

પાછલા પહોરે

ઝાકળ થઈને

વેરાઈ જાય છે….

હળવે….હળવે….

.

(જયંત દેસાઈ)