(૧)
મ્હારાં
બધાં બારીબારણાં ખુલ્લાં રાખીને,
મનોરમ હેંગરો પરથી
રસ્તાઓને આકર્ષક રીતે
લટકાવીને
હું ટાંપીને બેસી જ રહું છું.
કોઈ બિચારી, ભલી-ભોળી
મંઝિલ, લલચાઈને
ડોકાવે એટલી જ વાર…
.
(૨)
હાં, દોસ્ત!!
મને ય તારી જેમ જ
મંઝિલોના ‘કલેક્શન’નો
શોખ છે.
અદલાબદલી કરવાનું મન
પણ ઘણું થાય છે,
પણ શું કરું ?
કમ-સે-કમ
કોઈ પણ બે તો સરખી
નીકળવી
જોઈએ, ને ?!!!
.
(૩)
જ્યારે જ્યારે,
હું જેવું પગલું માંડું,
ને રસ્તો
ઝાડની બખોલમાં ભરાઈ જાય…
ત્યારે ત્યારે
મને થઈ આવે છે :
‘મારી મંઝિલોનો
ઉદ્ધાર કદી થઈ
શકવાનો નથી કદાપિ નહીં…’
.
(જયંત દેસાઈ)