રોજ રોજ જાત થોડી ખોલીએ ?
છેલ્લેરા શ્વાસ સુધી પડઘાતું જાય સતત બોલીએ તો એવું કંઈ બોલીએ.
રેસો ઉકેલિયોતો રેસાઓ જન્મ્યા ને જન્મ્યાં કંઈ ગાંઠ તણાં ગામ
આમ ગામ સઘળાં’યે રેસાથી બાંધેલા-ઝીણવટિયું જાણે કોઈ કામ
જાણતલ ભેરુ એક લાગ્યો છે હાથ કીધું આમ નહીં આમ કરી ખોલીએ…
અંધારું થાય તયેં દીવો મૂંઝાય નહીં; દીવો તો પરકમ્મા આખરી
દીધો છે રોગ એક હાથે આ બીજાને; કરશે એ એની રીતે ચાકરી
પરખંદુ જીવ તો પારખશે મેળે, વળી ! ઘડી ઘડી એને શું બોલીએ ?
( જિગર જોષી ‘પ્રેમ’)