સિલ્કના એક સુંદર સ્કાર્ફમાં
મેં છૂપાવી રાખી છે, એક કવિતા.
આમ તો જોકે,
આ એક કોરો કાગળ જ છે.
મારા ગયા પછી,
એ સ્કાર્ફ જેના હાથમાં આવશે,
એ જોશે એક કોરો કાગળ.
મારા વાળનું તેલ,
સ્કાર્ફમાંથી થઈને એ કાગળ પર ઊતર્યું હશે.
એ કાગળ પર થોડા તેલના ધાબા ઉપસ્યા હશે.
પછી એ કાગળ કોઈ ફેંકી દેશે પસ્તીમાં,
અને સ્કાર્ફ પણ ધોવાઈ જશે.
ખુલ્લી હવામાં ફરફરી રહેલા સ્કાર્ફ પર ચિતરેલા
ચકલી ને પતંગિયાં ઊડાઊડ કરી મૂકશે
ને મોર નૃત્ય કરશે ત્યારે
તેલના ધાબાવાળો એક કાગળ
વેચાશે કશેક નજીવા દામમાં.
એ કાગળ ભળી જશે, બીજા કાગળોના પલ્પમાં.
અને બની જશે ફરી, એક નવોનકોર કાગળ.
એ બનશે કોઈ સુંદર પ્રેમપત્ર
કે એના પર લખાશે કોઈ કાનૂની દસ્તાવેજ,
એ બનશે કોઈની આજીવન કેદનો હુકમ
કે એના પર લાગશે કીમતી સ્થાવર મિલકતની સ્ટેમ્પ.
કોઈ બાળક એની હોડી બનાવશે
કે કોઈ વેપારી એ કાગળમાં અગરબત્તી બાંધીને વેચશે.
જે હોય તે.
મારા ગયા પછી,
હું મૂકી જઈશ, એક કોરો કાગળ.
પણ, અત્યારે તો,
અગરબત્તીની તીવ્ર સુગંધ નથી સહન થતી મારાથી.
એ સુગંધમાં રહેલી પવિત્રતા અકળાવી રહી છે મને.
અત્યારે તો, મને સૂંઘવા દો.
રિસાઈકલ થઈ રહેલા કાગળમાં ભળી રહેલા
કૃત્રિમ રસાયણોની સુગંધ.
( મનીષા જોષી )