ક્યાંક કોઠે હું ગઝલ થૈ ને ગવાતો જાઉં છું,
શ્વાસ થૈ ને પાન સાથે હું ચવાતો જાઉં છું.
સાવ સામી છાતીએ હું ઘા ઝીલું તલવારના,
ક્યાંક નાના શબ્દથી ભારે ઘવાતો જાઉં છું.
હું સખત થૈ તાપ રણ શી જિંદગી જીવી ગયો,
ક્યાંક લીલી ડાળ થૈ માળે છવાતો જાઉં છું.
ક્યાંક છલકી જાઉં છું નાળાં અને નદીઓ સમુ,
ક્યાંક પ્યાસા હોઠ પર જળ થૈ પીવાતો જાઉં છું.
ગોઠવતો હોઉં છું મોંઘાં પ્રદર્શનમાં કદી
થૈ બટનમાં-હાથથી કપડે સીવાતો જાઉં છું.
હરપળે આ મોત ઊભીને હસે છે કારમું,
જિંદગીના હાથથી તોયે જીવાતો જાઉં છું.
( આહમદ મકરાણી )