પ્રકૃતિના જીવોનાં સાવ મન સરળ આપ્યાં,
માત્ર માણસોનાં મન કેમ તેં અકળ આપ્યાં.
ઉમ્રભર રહ્યાં તરતાં-તોય તળ નથી પહોંચ્યાં,
પોપચાંનાં ઉંદાણો કેટલાં અતળ આપ્યાં.
આપણા હિસાબો લ્યો સાવ થઈ ગયા સરભર,
તેં મને વમળ આપ્યા મેં તને કમળ આપ્યાં.
તારી મહેરબાનીને ઝંખીએ જનમ આખો,
એટલાં જ માટે તેં ક્યાં તરસને તળ આપ્યાં.
કાચઘરમાં લોકોને તેં ઉતારા દીધા છે,
સાથમાં પરિચય ના પામે એવાં છળ આપ્યાં.
તેં કશું નથી આપ્યું એમ ક્યાં હું કહું છું હું,
જળ જરૂર આપ્યાં પણ બંધિયાર જળ આપ્યાં.
એ જ એક વાતે તેં ઓશિયાળ કીધો છે,
શબ્દ આપી ‘સાહિલ’ને વિશ્વ તેં સકળ આપ્યાં.
( સાહિલ )