કવિતા-સમગ્ર

જેવો જ છે, એવો જ તું દેખાય છે, હું અરીસો છું, તને સમજાય છે ? સાત ઓટે આવતી અચ્છી ગઝલ,

શિખર પરથી પાછળ વળીને જોયું, અંધકારની રજાઈ ઓઢીને ઘસઘસાટ ઢોલિયે પોઢેલ મારા ગામના પાદરમાં ઝાંખાપાંખા ટમટમતા દીવા વચ્ચે તાપણું કરીને

मेरे सामने से बादलों-जैसा वह इन्सान चला जा रहा है उसकी देह को थपकने से लगता है पानी झरने लगेगा

कोई नहीं है कहीं मुन्तज़िर ! एक वो चिठ्ठी ही गुम नहीं हुई हैं। बहुत कुछ गुम हो गया है

સવાલ-જવાબની વચ્ચે મૌન પાળીને બેઠી છું, માયા સંકેલી, શબ્દોનું પોટલું, વાળીને બેઠી છું. સ્પર્શનો ગરમાવો હાંફીહાંફી ઠીકરું થતો ગયો, અંગારો

એક એહસાસ સાચવી રાખો, મહેકતા શ્વાસ સાચવી રાખો. હાથ આપ્યો છે એણે હાથોમાં, એનો વિશ્વાસ સાચવી રાખો. સાચવી રાખો આંખનો

આખરી આ શ્વાસનું બંધન હતું, છૂટી ગયું, આ જગતની સાથનું અંજળ હતું, છૂટી ગયું. વેંત જેવું હું નમ્યો તો હાથ

ઉદાસી આંગણે આવી સ્વંયની શોધ આદરજે, ઝરણને સહેજ છલકાવી સ્વંયની શોધ આદરજે. પરિચિત જળ મળ્યું છે તો ડુબાવી દે અધૂરપને,

અંધારી અજવાળી ક્ષણો ભીતર સહસા છાતી ફાડી તરી આવતું વિસ્મૃત નગર, ગોરાળુ જમીનના થર છેદી ફૂટી નીકળતાં બીજાંકુરો જૂનાં-નવાં રૂપ

ઊગી હતી એક વાર અવકાશમાં, ના આથમી એ સવાર, અવકાશમાં. વાતાવરણ રંગ-ઢંગ બદલે ભલે, ના તેજ, ના અંધકાર, અવકાશમાં. વાદ્યો