કવિતા-અન્ય ભાષા

मेरे सामने से बादलों-जैसा वह इन्सान चला जा रहा है उसकी देह को थपकने से लगता है पानी झरने लगेगा

કપમાં એ કૉફી રેડે છે કૉફીના કપમાં રેડે છે દૂધ દુધાળી કોફીમાં એ નાખે છે ખાંડ નાનકડી ચમચીથી એ હલાવે

જો તમે પ્રવાસ નહીં કરો, પુસ્તકો વાંચશો નહીં, જો તમે જીવનનો રવ નહીં સાંભળો, તમે તમારી પીઠ નહીં થપથપાવો- તો

કમાડ ઉઘાડ કમાડ ઉઘાડ ચકીરાણી કમાડ ઉઘાડ ! આમ ઘર બંધ કરીને દુનિયા પર રિસાઈને કેટલી વાર આંખો મીંચીને અંદર

માણસ હોવું એટલે પોતાના પગ પર ઊભા રહેવું અને હાથ પાસેથી ફક્ત હાથનાં કામ કરાવવાં માણસ હોવું એટલે પોતાનો રોટલો

તમે કહો, તમને ફૂલ બહુ ગમે પણ જ્યારે ફૂલ ખીલે છે તમે ફૂલ તોડી નાખો છો. તમે કહો, તમને વરસાદ

કેવું અદ્દભુત ધારેલું ! એક ધોધ, એક બગીચો, એક પહાડને મારા તાબામાં રાખીશ, પાળીને રાખીશ નળની ધારમાં, ફૂલદાનીમાં, કાગળની ગોઠવણીમાં

હમણાં જ ઊંઘમાંથી ઊઠી, કામિની વૃક્ષની આડશે, શરમાળ આંખે મુંઝાયેલા ચહેરે ઈશ્વર આવીને ઊભા, ઈશ્વર ! હા ઈશ્વર, એમને કઈ

જે શાંત સૌમ્ય માણસો છે એને મારો નશો કદી નહીં સમજાય એ લોકો કદી મારા કાર્યને સમજી નહીં શકે દુનિયાદારીના

You pretend not to notice I am watching you Marvellously I am no longer sure you know Your idleness fills