જ્યારે હું મારી જાતને ઘરના એક ખૂણામાં કોકડું વાળીને બેઠેલી જોઉં છું ત્યારે તું મારી આ પરિસ્થિતી જોઈને મારી સમક્ષ દયનીય નજરે જોયા કરે છે ને હું મારા કોકડામાં વધારે ને વધારે સંકોડાઈ જાઉં છું. અનાયાસે હું તારા આવવાની રાહ જોયા કરું છું કે ક્યારે તું આવે અને મારા કોકડા વાળેલા શરીરમાંથી મારા માથાને ગોતી ઊંચું કરે અને મારી આંખમાં આંખ પરોવીને વગર કહે મારી વાણી સમજી જાય, મારા કોકડા વાળેલા શરીરને ધીમે ધીમે ખોલે, એને ટેકો આપી, એને એના પગ ઊપર ઊભા રહેવા સમર્થ કરે. તું આવીશ ને ?

એકને એક દિવસ તો આપણું મિલન જરૂર થશે. મને એવી આશા છે કારણ સાચા પ્રેમ કરનારા જિંદગીમાં કદી પણ વિખુટા રહેતા નથી. જિંદગીમાં ક્યારેક ને ક્યારે તો તેઓનું મિલન થઈ જ જાય છે. મને ખબર છે કે હું તને ખુબ જ પ્રેમ કરું છું અને પળે પળે હું અનુભવું છું કે હું તારી નજદીક અને નજદીક આવતી જાઉં છું. એક વખત એવો આવશે કે હું તારી ખૂબ જ નજદીક આવી જઈશ અને આપણી વચ્ચે જરાક પણ અંતર નહિ રહે. તું બે હાથ ફેલાવીને ઊભો હશે અને હું દોડતી આવીને તારી બાહુમાં સમાઈ જઈશ. મને સમાવી લઈશ ને ?

કેટલી હતાશ હતી હું જ્યારે તું મારી પાસે ન હતો. નિરાશ થઈ ગઈ હતી. દરેક પળ યુગ જેવી લાગતી હતી. દરેક પળે હું મરતી રહી, રડતી રહી, સંકોચાતી હતી, સંકોડાતી હતી. એક વર્તુળ મારી આજુબાજુ બનાવી દીધું હતું અને તને ખબર તો છે જ કે વર્તુળોમાંથી ક્યારેય બહાર નીકળી નથી શકાતું. હું ગોળ ગોળ ફર્યા કરતી હતી ને અચાનક તું વાદળાના રથ ઊપર બેસીને મારી પાસે આવ્યો અને મને ખૂબ વ્હાલ કર્યું. તારી આંખોમાંથી ઝરતા ભાવ મારી આંખોમાં જડાઈ ગયા, અને મેં મારી જાત તને અર્પી દીધી. ને હવે દરેક યુગ મને પળ જેવો લાગે છે. અને મેં આ જીવન તારા નામને અર્પણ કરી દીધું. તું એવું જ ઈચ્છતો હતો ને ?

.

( પલ્લવી શાહ )