શબદને પામવા ના કામ લાગે છે ચતુરાઈ,
મરમને તાગનારાઓ જ પામે છે કબીરાઈ.

તમારો તાજ આલીશન પણ તમને મુબારક હો,
અમે તો બાદશાહીમાં ધરી છે આ ફકીરાઈ.

વિખેરાઈ ગયો, તો લેશ પણ ના રંજ છે ભગવંત,
થયા કણકણ પછી તારી અમે પામ્યા અખિલાઈ.

પઢા પોથી, બના પંડિત, ગયા કાશી, ગયા કાબા,
છતાં આ પ્રેમ નામે ભોગવે છે કાં ગરીબાઈ ?

નથી હોવાપણું નિર્ભર ફક્ત શ્વાસો ઉપર “સાલસ”,
અહીં બેભાન પણ શ્વાસો થકી આપે સબૂતાઈ.

( સલીમ શેખ ‘સાલસ’ )

નિહાળીને ધસમસતો પ્રવાહ પહેલાં તો હું થથરી ગયો,
પછી સાતે સાગર હું તમારું નામ લઈને તરી ગયો.

હવે મારા લોહીનાં બુંદ બુંદ બરફના રાજકુમાર છે,
જે ધૂણો ધધખતો હતો ભીતર એ તો ક્યારનોય ઠરી ગયો.

કોઈ દોષ દર્પણોનો નથી-એ બિચારાનો નથી વાંક કંઈ,
હતો મારો ખુદનો ચહેરો એ-જે નિહાળીને હું ડરી ગયો.

જે તૂફાન સામે ધસી ગયો-પહોંચી ગયો એ કિનારે પણ,
એ કિનારા સામે ડૂબી ગયો જે પવન પ્રમાણે ફરી ગયો.

મને માર્ગમાં મળ્યા સાથીઓ વિશે એટલું જ કહી શકું,
જો કોઈ ઉજાસ હરી ગયો તો કોઈ ઉજાસ ભરી ગયો.

અરીસોય કોઈ અજાણ્યા જેમ જ તાકતો રહ્યો છે મને-
હરિ આવ્યો-આવીને દરમિયાની તમામ પર્દા હરી ગયો.

અમસ્તી નથી થઈ ગાઢ ‘સાહિલ’ મિત્રતા મઝધારથી,
મને જોતાંવેંત કિનારાથી કિનારો કિનારા કરી ગયો.

( સાહિલ )