સમીસાંજના શમિયાણામાં

ધીમો ધીમો ધૂપ જલે છે!

તગતગ તારક અંગારા પર

ભભરાવેલો

પ્રીતવિરહનો ધૂપ જલે છે!

સમીસાંજના શમિયાણામાં

ધીમો ધીમો ધૂપ જલે છે!

મંદ મુરત ને ધૂમ્રસેર નિજ અંગ મરોડે…

આશાભંગ બની અટવાતી ઊંચે દોડે-

સુગંધ એની સર્યા કરે છે સોડે સોડે:

વહાલાં જેને જાય વછોડી

તે હૈયું ગુપચુપ જલે છે:

સમી સાંજના શમિયાણામાં…

તેજ-તિમિરની આછી આછી રંગબિછાતે,

મોતી વચકી જાય નયનથી વાતે-વાતે–

ધબકારના પડે હથોડા દિવસે-રાતે:

યૌવનનું ઉપવન છે સૂનું,

ને કામણના કૂપ જલે છે?

સમી સાંજના શમિયાણામાં…

ઊની ઊની આવનજાવન કરે નિસાસા,

સપનાંઓના કંઠ રહ્યા છે પ્યાસા પ્યાસા:

દિલને ગમતા નથી હવે તો કોઈ દિલાસા:

ઘેરી ઘેરી હસે ઉદાસી,

લીલું લીલું રૂપ જલે છે:

સમી સાંજના શમિયાણામાં…

( વેણીભાઈ પુરોહિત )