આ અફાટ રણ વચ્ચે,

રેતની ટેકરી પર ચડીને

દૂર દૂર નજર દોડાવું છું

ક્યાંય તારા નામની ધજા

ફરકતી જોઈ શકતો નથી.

સમગ્ર રણને ઘોળીને પીધાં પછી પણ

કહી ના શકું,

“હવે મને દર્દ થતું નથી.”

મારા આ દર્દની

વ્યથાને કણસતો કણસતો

સવારે ઊઠું છું ત્યારે

સૂરજના કિરણોનું ઈન્જેક્શન

કારગત નીવડે છે.

ને તારા નામની ધજાને

ફરકતી જોવા મારી નજર

અધીરી બનીને…………….

 .

( ગણેશ સિંધવ “બાદલ” )