હું આવું છું…,
ને ઘર બારણાના બે બાહુ લંબાવીને
મને બાઝી પડે છે.
નેવાંનો નેહ (જાણે શ્રાવણી મેહ)
મારા પર છલકાઈ જાય છે.
ખીંટીએ ખીંટીએ બેઠેલી હવા
દોડી આવીને…,
આ શરીરને લીલા લસરક ખેતરની જેમ
લહેરાતું કરી દે છે.
ઘર ઢોલિયો દે છે ઢાળી,
હું બેસું પલાંઠી વાળી,
ત્યાં તો…,
ઘર બની જાયે ઠંડા જળનો લોટો
લોટે લોટે પીવું છે ઘર…
ઘર ભર્યા તળાવનો કાંઠો,
ઘર તો શેરડીનો સાંઠો,
ઘર લીંપણમાંથી બેઠું થાય,
મોભે જ્યાં અડવા જાય,
પાછું એ,
શિશુનું લઈને રૂપ
મને પાછળથી વળગી પડે છે.
હું વાળીને સોડે બેસાડું ઘર…,
હું ઝાલીને ખોળે પોઢાળું ઘર…,
ઘર કોયલ-ટહુકો
ઘર ગડાકુ-હુક્કો
બે ઘડી હું ઘરમાં ફરું છું…
ઘર સાથે રહીને મને ફેરવે છે.
બાજરાનો રોટલો ને તાંસળીમાં છાસ
ડુંગળી હોય જો પાસ,
હાશ…!
ઘૂંટડે ઘૂંટડે ઉતારું ઘર…
ઘર તો દહીંવડું
ઘર તો ભોટંગડું.
-દા’ડે પીસવો બનીને વાગ્યા કરે છે ઘર…
-રાતે દીવો બનીને જાગ્યા કરે છે ઘર…
ઘર વીંજણાનો પવન થઈ વાય;
ઘર છીંદરાનું ગવન થઈ છાય;
વહેલા પરોઢે મને જગાડે છે ઘર
હું હસતો હસતો જાગું છું.
ઘર બાંધે પછેડીને છેડે ભાતું
કરી લઈ મનમાની વાતું.
ઘર ફળિયા સુધી વળાવવા આવે છે.
પ્રાણમાં પ્રોવું ઘર…
વાણમાં સોવું ઘર…
ઘર તુલસી બનીને ડોલ્યા કરે છે
ઘર પરબડી બનીને ઝૂલ્યા કરે છે.
રોજ હૈયાની કાવડીમાં રમતું ઘર…
રોજ આંખની વાવડીમાં ઝમતું ઘર…
.
( રામચન્દ્ર બ. પટેલ ‘સુક્રિત’ )
સુંદર !
સુંદર !