આટઆટલી પ્રાર્થના કરું છું, હવે તો તારે પીગળવું જોઈએ, મારી મા ! હું સતત તારી સાથે ચૈતન્યની ભૂમિકા પર જીવું છું. તારી સાથે હસું છું, રડું છું. તને કાકલૂદી કરું છું. તારી સાથે લાડ કરું છું. મારી પહાડ જેવી ભૂલને કબૂલું છું અને છતાંય તું ન પીગળે એ હું માની ન શકું. મા જો પોતાના સંતાનને વહાલ નહીં આપે તો કોણ આપશે ? મારે તારા ખોળામાં રમવું છે. તારા પાલવ પાછળ છુપાઈ જવું છે. તું મારી મા છે. મારા ચહેરાને તારી ચૂમીથી સભર સભર કરી દે. હું તારા વ્હાલનો ભૂખ્યો છું. મારી કોઈ ભૂલચૂક હોય તો તું કાયમને માટે મને માફ કરી દે. મારી આસપાસના જે કોઈ સંબંધો હોય એને સુખનો અનુભવ આપ. એને આપ તારા હોવાપણાની પ્રતીતિ અને ઊંડી અનુભૂતિ. માતાથી મોટો કોઈ વિશ્રામ નથી બાળક માટે. બાળકના આનંદનો મહિમા જેટલો માતાને હોય છે એટલો કોઈને હોતો નથી. તું મારી માતા છે, તું અમારી વિધાતા છે.

 * * *

હવે તો હું મારાથી થાક્યો છું એના કરતાં તારાથી વધુ થાક્યો છું. તું કાંઈ સાંભળતો જ નથી.સમજ નથી પડતી કે તારી સાથે વાત કરું છું કે દીવાલ જોડે ? માણસને સાંકેતિક રૂપે પણ પ્રતિભાવ તો મળવો જોઈએ ને ! હું સતત તારું સ્મરણ કરૂં તો ક્યાંક ને ક્યાંક તારે દેખાવું જોઈએ. હું સંતપ્ત હોઉં તો તું શીતળ લહેરખી થઈને આવી શકે. હું બારી ખોલું ત્યારે ચિક્કાર ધુમ્મસ હોય અને તને સૂર્યકિરણ થઈને પ્રવેશવાની ઝંખના કેમ ન જાગે ? તારે આવવું હોય તો રસ્તા અનેક છે. પણ, આવવું હોય તો ને ! ન આવવું હોય તો ન આવતો – જિંદગી તેં જ આપી છે – તો તારા વિના અમે જીવી જઈશું. જિંદગીને ચાહીશું અને અમે વફાદાર રહીને તમારો દ્રોહ નહીં કરીએ.

 .

( સુરેશ દલાલ )