તમે કહો છો ઉદ્ધવ ! એવો શ્યામ નથી નિર્દોષ !
છે કોઈ જગમાં એના સરખો કપટકલાનો કોષ ?
.
કર્યાં બ્હાવરાં અરધી રાતે, પીડા ખૂબ વધારી;
અમે હશું નાગણીઓ ‘ને એ મીઠી મહુવરધારી !
વેણુ વજાડી, રાસ રમાડ્યાં, ચૂમી લીધાં મુખ;
અમે અહીં વલવલીએ, એને સિહાંસનનું સુખ ? !
.
એ પણ દાઝ્યો સમજો, જે દિ’ વધ્યો અમારો રોષ !
તમે કહો છો ઉદ્ધવ ! એવો શ્યામ નથી નિર્દોષ !
.
ગોવર્ધન ઊંચક્યો એણે, એ ખેલ હતો વશકરણાં;
માયાવી પણ રચી શકે છે એના જેવી ભ્રમણા !
કદમ્બ-વૈજ્યંતી વૃક્ષોની સળગી ઊઠે કાયા;
પડી જાય જ્યારે બળબળતી રાધાજીની છાયા !
.
એ હતભાગી હજુય જ્યાં-ત્યાં જોવાડે જોષ !
તમે કહો છો ઉદ્ધવ ! એવો શ્યામ નથી નિર્દોષ !
છે કોઈ જગમાં એના સરખો કપટકલાનો કોષ ?
.
( વીરુ પુરોહિત )