(૧)

આપણી પાસે રસ્તો બહુ જ ટૂંકો છે.

તારા શબ્દોનો ભાર ઊંચકીને

હવે મારાથી ચલાતું નથી.

કાં તો તું

પ્રેમને નામે ઠાલું બોલવાનું બંધ કર

અથવા તો

કાયમને માટે

ઊતારી લે આ બોજો…

 .

(૨)

આંખો યાદ કરે છે-

પાછું વળીને જોયા વિના

ગાડીનું બારણું ખોલી

બેસી ગયેલાં પગલાં…

 .

મન યાદ કરે છે.

પાછું વળીને જોયા વિના

ગાડીનું બારણું ખોલી

બેસી ગયેલાં પગલાં…

 .

મન યાદ કરે છે

પાછું વળીને જોયા વિના

ચાલી ગયેલાં પગલાંના ધક્કાથી

બંધ થઈ ગયેલું

ગાડીનું બારણું…

 .

(૩)

આંગણે અડકી અડકીને

પાછો ફરી જતો

બપોરના તડકાનાં મોજાંનો

નીરવ ઘુઘવાટ

મારી આંખમાં રણક્યા કરે

સમીસાંજે…

 .

(૪)

અવાવરુ જાળાં

અને

સૂર્યપ્રકાશ

પૂછે છે એકબીજાને

એક સમયના

જાહોજલાલીભર્યા ઘરમાં

પ્રવેશવાનો

રસ્તો…

 .

(૫)

પાંદડાં

ખડખડ હસે

ઉનાળે

ખરખર ખરે

પાનખરે

 .

(૬)

ક્યાંકથી ઘૂસી જઈ

મને

એના ભાર નીચે

દાબી

મસળી

જીવતેજીવ મારી નાંખે છે

એક વિચાર

નપુંસક-

 .

(૭)

કુંભાર

માટલાને ઘાટ આપે

એમ

આપ્યો છે મને પુસ્તકોએ

આકાર

મને નાણવા

કયા પુસ્તક પર

મારશો ટકોરા ?

 .

(૮)

કમળ ખારાં જળમાં

ઊગે

તો

જળકમળવત રહી શકે ખરાં ?

 .

(૯)

ગમે એટલી નિષ્ઠા હોય

ગમે એટલી ભક્તિ હોય

તો પણ

કોઈ પણ પનિહારી

જમુનાના જળ વિનાની

ખાલી ગાગરનો ભાર

ક્યાં સુધી ઝીલી શકે ?

ક્યાં સુધી ?

 .

(૧૦)

ગળાને રૂંધતી

પ્રશ્નોની વણજાર

અને

ઠાંસી ઠાંસીને

મોઢે મારેલા

અવાક શબ્દોના ડૂચા…

 .

( પન્ના નાયક )