કોરેકોરી આંખોમાંથી ભર ઉનાળે આખેઆખું ચોમાસું ઠલવાય !
રે સાજણ કેમ કરી રહેવાય?
કે સાજણ કેમ કરી સહેવાય !?
.
લયલીલા ટહુકાના ટોળાં ઊડતા આવી કમખે મારે ચાંચો ઘસતા જાય,
કે સાજણ કેમ કરી સહેવાય !?
રે સાજણ કેમ કરી રહેવાય?
.
રણની છાતી જેવી સૂની સેજલડીમાં સળગી ઊઠે ભીની ભીની આગ,
તારા પગરવનો પરપોટો ક્યાંય નહિ ને દિવસ આખો નેવે બોલે કાગ !
લોહીને કરડે છે કાળો ખાલીપો ને ઝેર ગળચટ્ટું રૂંવે રૂંવે એવું તો રેલાય !
કે સાજણ કેમ કરી સહેવાય !?
રે સાજણ કેમ કરી રહેવાય?
.
આંગણ ઊગી કરેણ હવે તો સાવ સૂકાઈ થઈ ગઈ છે કાળો કાળો સોટો,
ઝળહળ ઝળહળ સપનાં મારાં ઘેઘૂર અંધારું પી પીને વળી ગયા છે ગોટો !
ભીતર તડકા, આંખે વાદળ પંડ્ય ઉપર શિયાળુ પવનો પ્હાણા થૈ ઝીંકાય,
કે સાજણ કેમ કરી સહેવાય !?
રે સાજણ કેમ કરી રહેવાય?
.
( વિસ્મય લુહાર )