સરેઆમ સત્ય મરી ગયું-હું રહી ગયો છું પ્રથા સમો,
અને બાણશય્યા પર શ્વસુ છું અજર-અમરશી વ્યથા સમો.
હું બળેલા ખેતરે ઊભો છું હજી ચાડિયાના લિબાસમાં,
ભલે હોઉં ઠામડું ખાલીખમ છતાં હું સફરમાં ભથા સમો.
નથી અંશ મારા વિચારનો મળ્યો કોઈનાયે વિચારથી,
હું ઉતારી મુખવટા ઊભો છું-આ નગરના ચોકે તથા સમો.
સહુની હથેળીમાં એકલપણાના જ શ્રાપ લખાયા છે,
અહીં શૂન્યતામાં સરી રહેલો હરેક જણ છે જથા સમો.
મને ખુદને પણ હજી ઓળખી શક્યો અંશભારેય ક્યાં કદી,
મળ્યા લાખ લાખ જનમ છતાં-છે હરેક અધૂરી કથા સમો.
છે ચરણ ઘૂંટીડૂબ ધૂળમાં-અને દ્રષ્ટિ આભની પાર છે,
હું પરાસ્ત હોઉં તો શું થયું-હું નથી નમેલા મથા સમો.
ગઈ કાલ ‘સાહિલ’જે હતો-છું એ જ સાહિલ આજ પણ,
આ સમય રહ્યો છે વિખેરતો-છતાંયે રહ્યો છું યથા સમો.
( સાહિલ )
