સાવ આમ ?
ભવભવની વાત પૂરી પળમાં તમામ ?!
આપણે આપણને, બીજાને, ફૂલોને કરતા’તા વહાલ
આપણો વ્યવહાર હતો સઘળો તહેવાર અને ઊડતો’તો મનમાં ગુલાલ,
ચાલ્યાં બસ ચાલ્યાં બસ ચાલ્યાં પણ ? પહોંચવું જ નહોતું તો ચાલ્યાં શું કામ ?!
થનગનતી પાંખ હતી, સહિયારી આંખ હતી, હૈયામાં હામ હતી; ઓછું પડ્યું શું આકાશ ?
હમણાં તો પગ વચ્ચે ઊછળીને ફીણ ફીણ લહેરાતાં નીર હતાં દરિયાનાં, એટલામાં ક્યાં ગઈ ભીનાશ,
ડાયરી ખોવાઈ જાય, પાનાંઓ ફાટી જાય, સ્યાહી પણ ઊડી જાય, કહો મને ! કોતરેલા હૈયે ભૂંસાઈ જાય નામ ?!
( જગદીપ ઉપાધ્યાય )