નાની હતી ત્યારે
મા ! તું મારી નાનકડી હથેળી
ચોખાના દાણાથી ભરી દઈને કહેતી;
‘બેટા, એક પણ દાણો નીચે પાડ્યા વગર લઈ જા.’
ચાની ઉકળતી તપેલી ઉતારતાં કહેતી
‘બેટા, સાણસીની પકડ ઢીલી ન થાય એ જોજે.’
રસોડામાં ગરમીથી આંખો બળતી ત્યારે કહેતી;
‘જા બેટા, આંખો ધોઈ આવ, નજરને ઝાંખી ન પડવા દે.’
મને વધતી જોઈને કહેતી;
‘આ વેંત એકની છોકરી હવે છાપરું ફાડવા માંડી છે.’
આવાં વીતેલાં વર્ષો હું મારી સાથે લઈ આવી છું.
ચોખાનો દાણો, સાણસીની પકડ, ચોખ્ખી નજર
સાચવતાં હવે મને આવડી ગયું છે.
હવે હું કંઈ ગળતી મીણબત્તી નથી.
ખુદાના દીવાને તેજે હવે મારે આકાશ જોવું છે.
( નલિની માડગાંવકર )
