ચાલ દરિયે, ઝંખના બેહદ હતી,
નાવ પાણી-પાણી ને ગદગદ હતી.
પત્ર હાથોહાથ દેવા ઈચ્છતી,
આ હૃદયની લાગણી કાસદ હતી.
ચાંદનીનું તેજ પણ કાળું હતું,
મન વસી તિથિ નિરંતર વદ હતી.
રોજ વધતું શહેર, ઘટતું ગામડું,
‘ક્યાં જવું’ વિચારમાં પરિષદ હતી.
મોલ ઉપર હાથ હળવે ફેરવી,
આ હવા આવી, તે નખશીખ મદ હતી.
એથી આગળ ના કશું જોઈ શક્યો,
તું જ મારી દ્રષ્ટિની સરહદ હતી.
( હર્ષદ ચંદારાણા )