શબ્દો
અંધારામાં
ભાષાની લાકડી પકડી
શોધે છે.
સૌંદર્યની વ્યાખ્યાના લથડતા પગે
અર્થના ખોવાયેલાં પગલાં
શેરીમાં
પ્રત્યેક ક્ષણે ખખડતા
પીપળાનાં પીળાં પાન બેઠા છે
જિંદગીના સાચા સંબંધને સમજવા
સામેના ખંડેરને તૂટીફૂટી બારીએ
ટકોરા મારતા પવનને
સૂનકાર આંગણામાં
ટૂટ્યું વાળીને ચૂપચાપ ખાટલા તળે
બેઠેલા કૂતરાની આંખો કણસે છે
નામ પાછળ ખોવાયેલા
માણસનો અણસાર
દેવગોખે
બુઝાતી મીણબત્તી જ્યોતને
અખંડ રાખવા
મેજ પર પડેલા
ફ્લાવરવાઝનાં ફૂલોની મયંકને
ખીચોખીચ એકાંત વચ્ચે ગોઠવવા
આવી પહોંચ્યું છે નિરાંતના સરોવરે
શઢ સંકેલીને બેઠેલું પતંગિયું.

( પ્રીતમ લખલાણી )