ચમકે ના ચમકે એવા ચાંદરણા જેવો માણસ છું,
ડૂબતો માણસ ઝાલે છે એ તરણા જેવો માણસ છું.

કોઇ શિકારી રાજી ક્યાં છે તીર પોતાનું વેડફવા?
કસ્તૂરીને ખોઇ ચૂકેલા હરણા જેવો માણસ છું.

માંડ રળે છે કોઇ પેટિયું ફૂટપાથે ફેલાવીને,
જર્જર, મેલા-ઘેલા એ પાથરણા જેવો માણસ છું.

જે દરિયાને મળી નથી એ નદીની પીડા જાણું છું,
કોઈ નદીને મળે નહીં એ ઝરણા જેવો માણસ છું.

છપ્પનભોગી ઓડકારની સામે થાકી-હારીને,
ભૂખમરાએ શરુ કરેલા ધરણા જેવો માણસ છું.

( બાબુલાલ ચાવડા ‘આતુર’ )

નરી આંખે નિહાળી છે, કૃપા પ્રગટી છે, ઓ સાથી!
ગગનના ગોખમાં ઝળહળ ઋચા પ્રગટી છે, ઓ સાથી!

રુંવાડાભેર આ હોવાપણું શ્લોકત્વ પામ્યું છે,
અતિશય આર્તનાદે વેદના પ્રગટી છે, ઓ સાથી!

ડચૂરો કંઠનો કેવો તરંગિત લય બન્યો છે જો!
ગઝલના વેશમાં આદિમ તૃષા પ્રગટી છે, ઓ સાથી!

અહો, ઊમટ્યાં છે કંઈ ગંધર્વ ને કિન્નરનાં ટોળાંઓ,
અજાણ્યાં વિસ્મયોની આવ-જા પ્રગટી છે, ઓ સાથી!

સમયના શુષ્ક વેરાને રઝળતા શ્વાસમાં અંતે,
નવેસરથી પુરાતન ભવ્યતા પ્રગટી છે, ઓ સાથી!

પ્રગટશે કંઈ નવું ’આતુર’ હવે આ સખ્યમાંથી પણ,
અહીં તું છે ને શબ્દોની લીલા પ્રગટી છે, ઓ સાથી!

( બાબુલાલ ચાવડા ‘આતુર’ )

નગર આખું બધી દિશાઓમાં શોધી અને થાકી ગયું છે સૂર્યને,
કોઈ વ્હેલી સવારે પૂર્વમાંથી લઇ અને ચાલી ગયું છે સૂર્યને.

અચાનક ક્યાં ગયા ઝાકળના ટીપાં, સાચવ્યા’તા આપણે જે ફૂલ પર,
હા, નક્કી આપણા બે માંથી કોઈ એક જણ અડકી ગયું છે સૂર્યને.

હવે આ સાંજના અંધારને ક્યાં મૂકશું એ પ્રશ્ન છે ચારે તરફ,
સમીસાંજે જ આવી આપણી વચ્ચે કોઇ મૂકી ગયું છે સૂર્યને.

હવે એ એક જણ બેઠું છે સૂનમૂન આંગણે દિવો જલાવીને ‘અનંત’,
કરીને બંધ બે આંખો હવે એ એક જણ ભૂલી ગયું છે સૂર્યને.

( અનંત રાઠોડ “અનંત” )

એ શોધવામાં એક જણ થાકી ગયેલ છે,
છીંડુ મુકીને વાડ ક્યાં ચાલી ગયેલ છે.

માથે લીધું છે ઘર પ્રતિબિંબોએ આજ તો,
નક્કી અરીસો કૈંક તો બાફી ગયેલ છે.

એવી રીતે લોકો કરે છે મારી છાનબીન,
જાણે કોઈ મારામાં કૈં દાટી ગયેલ છે.

તસવીરને જોતી રહી વરસી ગયેલી આંખ,
તસવીરમાંની એક નદી નાસી ગયેલ છે.

( અનંત રાઠોડ “અનંત” )

ચીંતા મને એના વિષેની થઇ રહી છે આજ,
નાનકડી એ સમજણ શિખામણ દઇ રહી છે આજ.

કિસ્સો પતાવી દઉં ? ગળું એનું દબાવીને?
તારી પ્રતીક્ષા શ્વાસ છેલ્લા લઇ રહી છે આજ.

ઇશ્વર કરે ને કોઇ રસ્તામાં ઉઠાવી જાય,
એકલતા ઘરની ક્યાંક ફરવા જઇ રહી છે આજ.

ચાકુ લઇ આવી રહ્યા છે સ્વપ્ન સૌ ‘અનંત’,
આંખો મને ભાગી જવાનું કહી રહી છે આજ.

( અનંત રાઠોડ “અનંત” )

વરસો વરસથી ભીતરે ચાલી રહ્યા ઝગડા વિશે મારે કશું કહેવું નથી,
દરરોજ ચાલે જીવ સટોસટ યુધ્ધ એ ઘટના વિશે મારે કશું કહેવું નથી.

તૈયાર થઇને હોંશથી, સામાન લઇને સૌ સમયસર નીકળ્યા’તા ઘેરથી,
ને સ્હેજ માટે બસ ચૂકી ગ્યા એ બધા સપના વિશે મારે કશું કહેવું નથી.

શરણાઈ લઇને એક માણસ કોઈ પણ અવસર કે આમંત્રણ વગર આવ્યો હતો,
ને ગામમાં મુકતો ગયો એ મૌનનાં ભડકા વિશે મારે કશું કહેવું નથી.

મોટા ઘરોની દીકરીની જેમ એ આવે અને એકાદ ક્ષણ જોવા મળે,
એકાદ ક્ષણનાં એ ખુશીનાં ઠાઠ ને ભપકા વિશે મારે કશું કહેવું નથી.

( અનંત રાઠોડ “અનંત” )