પ્રણયની શરૂઆત થઈ ધીરે ધીરે;

સ્વપ્નમાં મુલાકાત થઈ ધીરે ધીરે.

સમય પણ ટેરવે સરકી રહ્યો છે;

વાતમાંથી વાત થઈ ધીરે ધીરે.

સાંજની લાલાશ ઓગળતી રહી છે.;

ને સુહાની રાત થઈ ધીરે ધીરે.

ભીંત પર પડછાયો ફેલાયા કરે છે;

અશ્રુની સોગાત થઈ ધીરે ધીરે.

જિંદગી દાવ પર લાગી ગઈ છે;

હર કદમ પર માત થઈ ધીરે ધીરે.

શ્વાસોની ધડકન રંગોલી સજાવે;

મૃત્યુની નવી ભાત થઈ ધીરે ધીરે.

( દિનકર સોની )

સદા શુષ્ક રણમાં રઝળતો છે માણસ

અને મૃગજળોમાં પલળતો છે માણસ

છે આશા, મળી જશે સુખની સવારો

દીવા જેમ કાયમ સળગતો છે માણસ

કરે કોણ વિશ્વાસ એનો જગતમાં

દીધેલાં વચનથી છટકતો છે માણસ

કદી જીત થાશે અહીં સત્ય કેરી

મસીહા બનીને લટકતો છે માણસ

એ મંઝિલની આશે વિતાવીને જીવન

યુગોના યુગોથી ભટકતો છે માણસ

( કલ્યાણી મહેતા )

મેઘની સાથે છવાતું ક્યાં ગયું મારું હૃદય?

ને પપીહા જેમ ગાતું ક્યાં ગયું મારું હૃદય?

નેવની જલધારના તારે રણકતું રાતભર;

વાયરે વ્યાકુળ વાતું ક્યાં ગયું મારું હૃદય?

ફૂલ પેખી ફૂલ જેવું ખીલી ઊઠતું મહેક મહેક;

ને પલક-છાબે ઝિલાતું ક્યાં ગયું મારું હૃદય?

કેટલા ભય..શોક..દ્વિધાથી હવે રૂંધાયેલું-

મુક્ત શ્વાસે મુસ્કુરાતું ક્યાં ગયું મારું હૃદય?

પેટમાં પથરો પડ્યો હો એમ છાતીએ પડ્યું

બુન્દ-સ્પર્શે શેરડાતું ક્યાં ગયું મારું હૃદય?

વાછટે ભીંજાતો ભાળી કોઈ ખૂણામાં યતીમ;

કમકમી જાતું, ઘવાતું ક્યાં ગયું મારું હૃદય?

મેડી અજવાસે સભર છલકાવતું ને બારીએ-

બાંધણી થઈને સુકાતું ક્યાં ગયું મારું હૃદય?

( કિસન સોસા )

ઉદાસી આ સૂરજની આંખે ચઢી છે

તમારા વિના સાંજ ડૂસકે ચઢી છે

મને ઉંબરે એકલો છોડી દઈને

હવે ખુદ પ્રતીક્ષા ઝરૂખે ચઢી છે

અનુભવ છે દરિયાના તોફાનનો પણ

આ રેતીમાં હોડી ખરાબે ચઢી છે

લખ્યું તું કદી નામ મારું તમે જ્યાં

મધુમાલતી એ જ ભીંતે ચઢી છે

ઘણાં રૂપ લઈ લઈને જન્મે છે સીતા

હવે લાગણી પણ ચિતાએ ચઢી છે

જરા ગણગણી લઉં તમારી સભામાં

ભુલાયેલ પંક્તિઓ હોઠે ચઢી છે

( ભગવતીકુમાર શર્મા )

રહી ગયા સડકો ઉપર ગુલમ્હોર તારા શહેરમાં,

ને કરે ઘરને સુશોભિત થોર તારા શહેરમાં.

મેં દીધેલા સાદને બિનવારસી માની લીધો,

કેટલો નિષ્ઠુર છે આ શોર તારા શહેરમાં.

ગામડેથી બાતમી હમણાં મને એવી મળી,

એક દિલના હોય છે બે ચોર તારા શહેરમાં.

વાયરા વરસાદના આવે અને લાગે મને,

વાયરાને પણ ફૂટે છે ન્હોર તારા શહેરમાં.

બસ ‘મધુ’ની લાગણી એ કારણે જીવતી રહી,

એક દિ જોયો અચાનક મોર તારા શહેરમાં.

( મધુસૂદન પટેલ )