પ્રેમ ન જાણે બાધા, જેના હૈયે રહી રાધા

ઊજળી એવી પૂર્ણિમાની

ચન્દ્ર- ધવલ રાતો;

મોરલીમાંનો મન્દ્ર મન્ત્ર

ગગનભર છવાતો;

પાર ને અપાર બેઉ છે ભેરુ, ક્યારથી તે કોણ જાણે?

રોજ નિહાળી ખેલના, હોંશે નવલાં એ’વાં ગાને.

ક્ષણમાં કને, ક્ષણમાં જાણે દૂર!

મળવું અને ઝૂરવું-

રતિરમણા કેરાં

વ્હેણનાં આવે પૂર.

બન્ને આરે અડધા ખૂલ્યા વેણના પડે પડઘા માધા માધા.

પ્રેમ ન જાણે બાધા, જેના હૈયે રહી રાધા.

( રાજેન્દ્ર શાહ )