ફૂંક મારીને તકદીર ઊરાડીને જીવ્યો
અસંખ્ય ઈશ્વરોની આંખ ઊઘાડીને જીવ્યો

ચબરખી જેમ મારી જાતને ફાડીને જીવ્યો
અવાક છું છતાં ય ગાઈ વજાડીને જીવ્યો

બિસતંતુનો મૃદુ ભાર હું જીરવી ન શક્યો
ગાંસડી વેઠની હું કાંધે ઊપાડીને જીવ્યો

કલ્પવૃક્ષોને પરાજય મેં એમ આપ્યો
મૂળસોતાં આ મનોરથને ઉખાડીને જીવ્યો

ભરવૈશાખના બળતા સૂરજનાં કિરણોને
જવારા જેમ હું હૈયામાં ઉગાડીને જીવ્યો

ગાંઠ મારી’તી એવા જોરથી, છૂટી ન શકી
શું કરું? છેડો આમ છેકથી ફાડીને જીવ્યો

સરકતી ક્ષણને પકડવાની આમ ચપટીમાં
જો ચટપટી હતી, હું ચપટી વગાડીને જીવ્યો

વિષગ્રંથિ કદાપિ સર્પની સ્વપ્ને ન ધરું
હું તો રજ્જુની જેમ રમ્ય ફૂંફાડીને જીવ્યો

કોણ જાણે છે,- ગરલ કંઠમાં રૂંધી રાખી
ગઝલને બહાને હું અમૃત ચખાડીને જીવ્યો

( હરીશ મીનાશ્રુ )